Kurtuluş savaşımız dillere destandır. Yanlı yansız herkes o savaşın sonunda bu ülke insanını takdir ve kabul etmiştir. Bu ülkenin bayrak rengi bile o savaşta akıtılan kanlardan alınmış. Bu hikayeyi yabancılara ne zaman anlatsam inanılmaz etkilendiklerini görürüm. O savaşın bizdeki değeri belki de bu dünyada başka hiçbir şeyle değişilmez.
Bundan birkaç yıl önce Kurtuluş savaşımız ile ilgili o günkü İngiliz ordusunun komutanlarından birinin İngiltere"ye kendi el yazısı ile gönderdiği bir mektup halka açılmıştı. İlgimi çeken bir dönem olduğu için kendi başıma yaptığım araştırmalar için o mektubu okumak istemiş ve muradıma ermiştim.
Mektupta İngiliz Kraliyet Ordusu Komutanlığının o dönem ülkemizde bulunan İngiliz komutanına neden hala Türkiye"nin ele geçirilemediğinin sebebi soruluyordu. İngiliz komutanın yazdığı cevap o kadar ilginç ki ;
-Bizim bu savaşı kazanma ihtimalimiz yok. Ordudaki askerlerimizde son dönemde baş gösteren tuhaf olaylar var. Birkaç hafta önce Türk"lerle bir bayırda karşılaştık. Bizden sayıca ve mühimmat olarak çok eksiktiler. Kendilerine bir adam gönderip silahlarını bırakıp teslim olmalarını, bunun karşılığında ise o yöre halkına esir muamelesi yapılmayacağını bildirdim. Onlardan çok kesin ve net bir cevap geldi. HAYIR
-Daha sonra kendilerine buradan canlı çıkamayacaklarını ve hepsinin ya öleceğini ya da savaş esiri olarak alınacağını bildirmek için bir adam daha gönderdim. Yanıtları yine aynı oldu. HAYIR
Gerekli mevzilenmeleri yaptık ve saldırı için sabah şafak vaktini bekledik. Şafak sökerken Marş komutunu verdim ve ilerlemeye başladık. Türkler ilk önce hiçbir karşı saldırıda bulunmadı. Ancak atış menziline girdiğimiz zaman işte o an ben ve askerlerim hayatımız boyunca unutamayacağımız bir an yaşadık. Türkler silahlarını ateşlemeden Allah Allah diye bağırarak siperlerinden çıkıp bize doğru koşmaya başladılar. Karşımızda sayıca çok az olan bu onurlu insanlar ölüme geliyorlardı ancak yalnız değildiler. Aralarında ölü olduğunu sandığımız ruhlar vardı. Ve o ruhlar Türkler bize doğru koştukça çoğalıyorlardı. Askerlerime bir arada durmaları için emir vermiştim ancak hepimizin gördüğümüz "şeyler" karşısında kanımız donmuştu. Kaçmaya başladık. Korkudan arkamıza bile bakamadık.
Türklerin arasına karışan o "şeylerin" ne olduğunu bilemiyorum ancak biz bu savaşı bence kaybettik. Onurlu bir komutan olarak Kraliyet Ailesi baş komutanlarıma istifamı verdiğimi beyan ederim. Divan-ı harp ile yargılanacak bile olsam bir daha o manzara ile karşılaşmak istemiyorum
Evet sevgili okurlar. İşte komutanın mektubu böyle. Mektubuna ek olarak kendi adamlarının yazılı yeminli beyanlarını da eklemiş. Bu beyanlar tamamen halka açılmadılar. Yani adamların adı-soyadı ve olayı anlatışları açıldı ancak mektuplardaki bazı bölümler okunmasın diye üzeri karalanmış. Araştırmayı derinleştirdiğimde ise bu olayı yaşayan bazı adamların delirip kendilerini öldürdüğünü, bazılarının ise "Türkler yanlarında ölü ruhlarla savaşıyorlar, bizi buradan kurtarın" şeklinde yazılar yazdıklarını buldum.
Bahsi geçen İngiliz komutan ise apoletlerini söküp ordudan istifa ettikten sonra İzmir yakınlarına yerleşip bir Türk bayan ile evlenmiş.
Diyeceğim odur ki Milli takımımız şampiyona acayip bir şekilde yürüyor. Şu an dünyadaki hiçbir futbol adamı bizimkilerin nasıl böylesine delice işler yaptığını çözemiyor. Yukarıdaki hikayeye inanırsınız ya da inanmazsınız o sizin bileceğiniz iş. Ama açık ve net görünen bir şey var ki bu takımı bir şeyler, birileri ya da adı her ne ise ittiriyor
Anasayfa 
Konu: Kurtuluş Savaşı... 
Salı Haz. 24, 2008 5:29 am